In een interview met Het Nieuwsblad en De Standaard geeft Mercedes Van Volcem haar visie over het Jan Breydelstadion, de optie Chartreuse, het bezoek van Unesco aan Brugge en het Schipdonkkanaal.

Mercedes Van Volcem wil geen ‘moedeloosheid’ over stadion ‘Het negatieve advies van de Vlacoro over het stadion in Chartreuse is het einde van de wereld niet. Het alternatief, de uitbreiding van Jan Breydel, is niet haalbaar’, zegt de Brugse schepen Mercedes Van Volcem.

Het negatieve advies van de Vlacoro over de bouw van een nieuw voetbalstadion voor 45.000toeschouwers in het Charteusegebied lijkt het Brugse stadiondossier, dat al zolang aansleept, opnieuw een fikse tik te hebben gegeven. De Brugse schepen van Ruimtelijke Ordening, Mercedes Van Volcem (Open VLD), hekelt de ‘moedeloosheid’ die rond de plannen hangt.

‘Ik hoor in de reacties van anderen dat ze dat stadion blijkbaar al bijna opgeven’, zegt Van Volcem. ‘Nochtans moeten we voortgaan op de ingeslagen weg. De Vlaamse regering heeft beslist dat het stadion daar moet komen. Het wordt trouwens tijd dat Vlaanderen eens zijn nek uitsteekt voor dat stadion: een lening van 10miljoen euro geven als steun is wel heel magertjes in een plan dat 120 miljoen euro zal kosten. In het advies van Vlacoro staat dat er een mobiliteitsstudie moet worden gemaakt. Vlaanderen kan perfect zo’n studie bestellen, en het hoeft helemaal niet lang te duren om daar het resultaat van te kennen.’

Toch zien actiegroep WittePion en ook het gemeentebestuur van Zedelgem in het advies hét argument om het plan-Chartreuse te laten varen. En zo komt de uitbreiding van het Jan Breydelstadion opnieuw in beeld. ‘In het advies van Vlacoro staat heel duidelijk dat er geen bijkomende dynamiek meer mag worden gecreëerd op de JanBreydelsite, en dat stond trouwens ook al in het Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen. Het is gewoon geen optie om nog eens 15.000supporters per match méér naar dat stadion te sturen. De verbouwing zou ook bijna duurder zijn dan de bouw van het nieuwe stadion.’

‘En de Brugse gemeenteraad, het schepencollege én Vlaanderen hebben nu eenmaal beslist dat het stadion in Chartreuse wordt gebouwd. De actiegroepen mogen daar natuurlijk hun eigen visie op geven, en het is hun volste recht om die beslissing aan te vechten, bijvoorbeeld bij de Raad van State. Maar het is aan de politici om te beslissen, niet aan actiegroepen en niet aan de administraties. Daarvoor zijn we verkozen, en daarop worden we ook afgerekend elke zes jaar.’

Toch lijkt het net de politiek die Brugge niet vooruit kan branden: ook andere grote dossiers als de verbreding van het Schipdonkkanaal liggen stil, en het bezoek van Unesco aan Brugge over de bewaring van het Werelderfgoed van de stad werd een flink uitgesponnen vaudeville. Telkens met Brugge in de rol van lijdend voorwerp.

‘Die hele discussie met Unesco is flink overtrokken’, zegt VanVolcem. ‘Hier in de stad doen we ongelooflijk veel om onze monumenten te bewaren. Waar Unesco vooral om vraagt, is een groot wettelijk kader voor de bescherming, en het is Vlaanderen dat daarvoor moet zorgen. Unesco heeft gevraagd om ons universele erfgoed in kaart te brengen, en dat zullen we ook doen, net zoals we ook “visuele impactstudies, zullen maken voor grote nieuwe gebouwen in de bufferzone rond de stad. Van mij mogen die controleurs elk jaar op bezoek komen. Het is niet de Unesco zelf die hier een hele hetze van maakt, wel de manier waarop onder meer de actiegroepen het debat in Brugge voeren.’

Nu ook bekend raakte dat Vlaanderen aan een statuut werkt om een deel van het Schipdonkkanaal tot ‘ankerplaats’ en dus tot één van de mooiste landschappen van Vlaanderen uit te roepen, lijkt ook dat dossier helemaal vast te zitten.

‘Over die verbreding zal er nooit nog een politieke consensus komen’, zegt VanVolcem. ‘Dat komt omdat één partij (CD&V, red.) dat dossier wil pushen zonder dat ze eensgezindheid heeft gezocht met andere partijen. Zulke grote plannen moet je aftoetsen bij iedereen, er een draagvlak voor creëren, en dan doorgaan. Dat is nu naar de vaantjes, en de plannen zijn al te oud om nog terug te keren. Het ergste is dat er daardoor nu niet beslist wordt, terwijl tal van mensen die langs dat kanaal wonen al jaren met een bang hart wachten of ze nu zullen worden onteigend of niet. Ook daar moet Vlaanderen, net als in het stadiondossier, snel beslissen.’