Hoe ze het ook aanpakken, erover nagedacht hebben ze allemaal. Want het is dan ‘maar een wenskaart’, ze geeft veel meer prijs dan je zou denken. ‘Zo’n kaart zegt alles over de persoon die ze verstuurt’, weet communcatiespecialist FonsVan Dyck van Think. ” Vlaams Parlementslid Mercedes Van Volcem (Open Vld) spant zonder twijfel de kroon in deze categorie.” aldus de krant De Morgen.

En deze groep, de hoofdrolspelers, laat er geen twijfel over bestaan van wie de wensen afkomstig zijn en ze zetten zichzelf schaamteloos centraal. In alle eenvoud, zoals N-VA-Kamerlid Peter Dedecker en het familieportret met zijn pasgeboren dochter. Of iets kunstzinniger, zoals minister van Financiën Koen Geens (CD&V) die met zijn voltallige, hetzij onherkenbare, familie poseert. Een sfeervolle zwart-witprent, met à la Schindlers’ List hier en daar een sjaal of muts in een vrolijk kleurtje. Om premier Elio Di Rupo (PS) daarentegen te herkennen, heeft een mens genoeg aan een strikje. De volslagen onbekende Sabine Poleyn (CD&V) zet wel een herkenbare foto van zichzelf op de voorkant, vraag is of dat ook maar ergens een belletje doet rinkelen. Binnenin staat wel als welkom geheugensteuntje “een greep uit haar persoonlijk parlementair werk in 2013”. En dan heb je ook degenen die nog een stapje verder gaan. Vicepremier Didier Reynders (MR) liet naar jaarlijkse gewoonte een cartoon ontwerpen met zichzelf in de hoofdrol, maar Vlaams Parlementslid Mercedes Van Volcem (Open Vld) spant zonder twijfel de kroon in deze categorie. Zij creëerde haar eigen superheldin/stripfiguurtje dat in iedere sequentie een andere boodschap dan wel sneer naar collega-politici klaar heeft. Fons Van Dyck snapt perfect waarom ze voor deze aanpak kozen. “Zij hanteren het principe van de fanclub. Met sporters of andere populaire figuren werkt dat net zo. Zij richten zich heel persoonlijk tot hun achterban. Ze willen met zo’n gepersonaliseerde kaart ook aantonen dat ze moeite gedaan hebben.”

De maatschappelijk verantwoorden

Amnesty International, Artsen Zonder Grenzen, Kom op tegen kanker, Unicef. Goede doelen te over en onze politici maken maar al te graag gebruik van hun wenskaarten. “Omdat ze daarmee een symbolische daad stellen”, weet Van Dyck die in het verleden zelf campagnes uitdacht voor de socialisten. “Ze nemen duidelijk niet de moeite om creatief na te denken, maar ze geven wel een maatschappelijk signaal. Bovendien weet de ontvanger ook dat de opbrengst van de berg kerstkaarten die die politicus verstuurt naar een goed doel gaat en niet bij wijze van spreken naar de drukker om de hoek.” Zeker in de federale regering is de goededoelenkaart een populair gebruik. Vicepremier Johan Vande Lanotte (sp.a) laat Amnesty International op de lichtschakelaar van het nieuwe jaar duwen, minister van Ontwikkelingssamenwerking Jean-Pascal Labille (PS) koos voor een kleurige wereldkaart van de hand van Unicef. Minister van Justitie Annemie Turtelboom (Open Vld) zocht het eveneens in het eigen departement en koos voor ‘Prisonart’, exemplaren die ontworpen werden door gedetineerden.

De boodschappers

Zo af en toe is een simpele kerstwens niet zo simpel. Is er moeite gedaan om het juiste beeld te vinden, de juiste quote om de ontvanger even te doen nadenken. Vaak gaat zo’n quote gepaard met bovenstaande categorie, soms is het hele concept aan de boodschap opgehangen. Zoals bij Vlaams minister van Mobiliteit Hilde Crevits (CD&V) die graag zou hebben dat u het, op welke manier ook, veilig aan doet in het nieuwe jaar. Of zoals staatssecretaris Hendrik Bogaert (CD&V) die de oranje handschoen opneemt en de blijde partijboodschap van een Warm Vlaanderen verkondigt. Kamerlid Meyrem Almaci (Groen) hoopt u te inspireren met Nelson Mandela. Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V) blikt dan weer alvast even vooruit naar de herdenkingvan de Groote Oorlog en kiest voluit voor klaprozen, aangevuld met een fragment uit het beroemde gedicht ‘In Flanders Fields’. “Een geweten schoppen, daar is het de filosofisch ingestelden om te doen”, zegt Van Dyck. “Ze willen uitstijgen boven het feestgewoel en u doen nadenken.”

De inspiratielozen

U kent ze wel, de kaarten die van eender wie hadden kunnen komen. De generieke dertien-in-een-dozijn prent met een klinkend sprankelend glas, obligate kerstboom of spelende kinderen in de sneeuw. Die komen het vaakst louter in digitale vorm. Vlaams parlementslid Marnic De Meulemeester (Open Vld) is een schoolvoorbeeld met zijn even pointillistische als nietszeggende impressie. U krijgt er wel de wensen vanmevrouw De Meulemeester gratis en voor niets bij. Collega Ivan Sabbe (LDD) heeft een even groot gebrek aan inspiratie. Al krijgt u er bij hem nog wel een politiek statement bovenop. “Voor hen is een kerstkaart duidelijk een verplicht nummertje”, herkent Van Dyck het type verzenders. “Zij willen niet te veel moeite doen, maar vinden het toch belangrijk om een tekenvan leven te geven.”

En de winnaar is…

Iedereen! “Voor elke kaart is wel een publiek te vinden”, gelooft Van Dyck. Want de kaart op zich, is volgens hem zeker niet het belangrijkste. “Veel belangrijker dan het gekozen type, is wat de politicus schrijft. In de eerste plaats: heeft hij ze zelf geschreven of is het voorgedrukt? En heeft hij moeite gedaan om een persoonlijke touch te geven aan die boodschap? Als ontvanger wil ik het idee hebben dat de verzender toch minstens 30 seconden bij mij heeft stilgestaan. Anders heeft zo’n kaart toch helemaal geen zin?”

Bron: De Morgen