Opnieuw hangt een vonnis als het zwaard van Damocles boven het hoofd van een kinderdagverblijf, na klachten van buren over lawaai. Bij Pietje Pek werden geluidsnormen overschreden door de kinderen die in de tuin spelen. De opvang Pimboli in Erpe-Mere sloot de deuren na een bevestigende uitspraak van de rechter in Dendermonde.

Die stelde in zijn arrest dat er tijdens de zomervakantie er geen opvang kan zijn en dat meer dan 15 kinderen samen niet konden toegelaten worden. Spelende kinderen worden steeds vaker als overlast beschouwd door omwonenden en de magistratuur volgt hen. Hun hoge stemmetjes doen de decibelmeter inderdaad pieken. Jonge kinderen moeten nog leren werken met hun volumeknop. Ze gillen vaak te luid, juist. Maar moeten we kinderen daarom het zwijgen opleggen? Buiten spelen verbieden?

De buren met klachten beroepen zich op hun recht op rust en halen ter verdediging aan dat de bewuste kinderopvang ook ’s avonds, tijdens weekends en de vakanties open was, waardoor het eigenlijk zelden stil is in de tuin. We hebben begrip voor alle mensen hun vraag naar rust en ontspanning. Maar aangezien sommige mensen werken wanneer anderen zich ontspannen, is er opvang voor hun kindjes nodig op die momenten. Je kan moeilijk verwachten dat alle mama’s en papa’s die in de Brugse horeca werken elke werkdag bij een oma of kinderoppas terecht kunnen met hun kroost. Pendelende ouders moeten langer op de crèche kunnen rekenen dan tot 17u. We kunnen nog eventjes zo verder gaan. Onze arbeidsmarkt kan niet zonder de jonge ouders en de gezinnen kunnen niet rondkomen zonder werk. Er is geen keuze: het aanbod in kinderopvang moet groter en flexibeler zijn.

Het internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind – aangenomen door de Verenigde Naties op 20 november 1989 – stelt duidelijk dat kinderen recht hebben op spel en ontspanning aangepast aan hun leeftijd. Het verbaast me dat onze rechters artikel 31 van dit essentieel verdrag niet inroepen. Het is bijgevolg aan beleidsmakers om een duidelijker kader te creëren en zo de kinderrechten te verdedigen. In Berlijn en in Nederland heeft men deze problematiek al aangepakt, via een simpele ingreep in het reglement betreffende geluidsnormen die ervoor zorgt dat spelende kinderen niet als overlast mogen bestempeld worden. Dat willen wij ook doen. Want we maken ons zorgen over de rechten van kinderen. Over de huidige evolutie van een mentaliteit in Vlaanderen: onverdraagzaamheid en egoïsme nemen toe. Tal van Vlamingen willen geen spelende kinderen naast de deur, geen tramlijn in de straat, geen windmolen achter de tuin. Ze willen wel zeer graag professionele kinderopvang, een oplossing voor de files en propere energie. Natuurlijk! Je kan je ergeren aan zoveel NIMBY, maar in het geval van crèches en kinderrechten rijzen bij ons de haren ten berge. Een samenleving die geen kinderen verdraagt, is niet de onze.

Het antwoord hierop is genuanceerd wetgevend werk, met oog voor de reële noden van elke burger, zonder in de val van de overregulering te trappen. Daar lijkt ons overigens een deel van het probleem te zitten: teveel regelgeving zorgt voor te weinig menselijkheid. Daarom vragen wij dat er in de kinderopvang niet nog meer regels en regeltjes zouden komen, maar eisen we vooral meer kinderopvang, afgestemd op de noden van ouders en kinderen – om speeltuintjes met dertig peuters te vermijden. Met de recente vonnissen zijn we als samenleving echter de verkeerde kant uitgegaan. De klagende buren moesten eigenlijk de minister van Welzijn voor de rechter dagen, niet de kinderen en hun verzorgsters.

Naast een duidelijke en eenvoudige regelgeving moet een cultuur van dialoog, empathie en bemiddeling komen. Geef verzuring geen kans en praat met elkaar. Waarom naar de rechter trekken voor een ruzie onder buren als een goede bemiddelaar een compromis kan voorstellen? Aan een meer menselijke samenleving moet je werken. Je doet het door middelen vrij te maken voor de minst weerbaren. Door te aanvaarden dat elk mens er mag zijn, de één met een beetje lawaai en de ander in stilte. Kinderen geef je tijd en ruimte, ook speelruimte.

Mercedes Van Volcem

Ann Brusseel

Vlaams volksvertegenwoordigers voor Open Vld